Cello

Bijna het grootste strijkinstrument in het orkest, want deze is veel groter dan de viool en altviool. De cello heeft dikkere snaren en een brede klankkast en ze moet met een steviger strijkstok bespeeld worden. Vroeger werd het instrument tijdens het spelen tussen de knieën geklemd, maar tegenwoordig rust die met een pin op de grond. Het was de cellovirtuoos François Servais die in de 19e eeuw het klemmen van zijn zware cello tussen zijn knieën zo lastig vond. Sommige collega’s plaatsten dan een klein bankje onder het instrument ter ondersteuning, maar een ijzeren pin onder de cello... dat was een grote verandering. Een Belgische uitvinding!

Wist je dat je eigenlijk ‘tsjello’ of ‘sello’ moet zeggen, en niet het zachte ‘shello’, zoals de meesten doen.

Niet alleen omdat het zo’n mooi instrument is, werd er veel muziek voor geschreven. Neen... je kunt ook ontzettend veel kleur in je klank brengen. De cello kan stout, lief, ondeugend, verleidelijk, pittig,.... klinken, kan heel laag, maar ook vrij hoog en zoals op de viool zijn er zeer veel speeltechnieken.